สมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร
สมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร
ภาพที่ได้รับการบูรณะด้วยเทคโนโลยี AI นี้ เป็นพระรูปของสมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร ทรงเป็นพระราชธิดาใน พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) ประสูติแต่ สมเด็จพระศรีสวรินทิราบรมราชเทวี พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า เมื่อวันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2427
ในพระรูปทั้งสามนี้ พระองค์ทรงสวม bandeau เครื่องประดับศีรษะที่เป็นที่นิยมในสมัยเอ็ดเวิร์ดเดียน (Edwardian) พร้อมทรงพระเกศาเป็นทรง เกล้าสูงแบบ Gibson Girl ซึ่งเป็นแฟชั่นยอดนิยมของยุคนั้น เล่ากันว่าพระองค์ทรงสมัครเป็นสมาชิกนิตยสารแฟชั่นจากต่างประเทศหลายฉบับ ทำให้การแต่งกายของพระองค์ได้รับแรงบันดาลใจจากแฟชั่นตะวันตก พระองค์ทรงฉลองพระองค์ในสไตล์ ปลายสมัยเอ็ดเวิร์ดเดียน (late Edwardian style) ซึ่งมีลักษณะเด่นคือเสื้อคอเปิดต่ำและแขนเสื้อสามส่วน
สมเด็จฯ เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ ทรงเป็นพระโสทรกนิษฐภคินี (น้องสาวร่วมบิดามารดา) ในสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศ สยามมกุฎราชกุมาร และทรงเป็นพระโสทรเชษฐภคินี (พี่สาวร่วมบิดามารดา) ในสมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนก
ชาววังออกพระนามพระองค์ว่า “ทูลกระหม่อมฟ้าหญิง” หรือบ้างก็ออกพระนามพระองค์ว่า “ทูลกระหม่อมฟ้าหญิงแหม่ม” ด้วยพระองค์ทรงไว้พระเกศายาว ไม่ได้เกล้าพระเมาฬี และทรงฉลองพระองค์ด้วยชุดกระโปรงแบบตะวันตกตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์
เมื่อพระชนมายุ 37 ชันษา พระอาการประชวรของพระองค์เริ่มฉายชัด ปรากฏหลักฐานระบุว่า พ.ศ. 2464 (บ้างก็ว่า พ.ศ. 2465) พระองค์ทรงประชวรพระโรค พระวักกะพิการ (ไตวาย)
สมเด็จฯ พระบรมราชชนก จึงเสด็จกลับจากสหรัฐอเมริกา และกราบบังคมทูลขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตจาก พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6) เพื่อเชิญเสด็จพระโสทรเชษฐภคินีไปรักษาพระองค์ในยุโรป
คณะที่ตามเสด็จคราวนั้น นอกจากพระราชโอรสและพระราชธิดาในรัชกาลที่ 5 ทั้ง 2 พระองค์แล้ว ยังมี สมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี, พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่นอนุวัตนจาตุรนต์, พระยาชนินทรภักดี (ปลี่ยน หัสดิเสวี), ม.จ.สุภาภรณ์ ไชยันต์, คุณพัว สุจริตกุล (ต่อมาคือท่านผู้หญิงพัว อนุรักษ์ราชมณเฑียร)
เมื่อเสด็จประทับยังโรงพยาบาลในประเทศอังกฤษ แพทย์ได้ผ่าตัดพระวักกะออกข้างหนึ่ง จากนั้นพระพลานามัยของพระองค์ก็ค่อยๆ ฟื้น ทรงพระสำราญดีขึ้น ทรงแต่งพระองค์งดงามด้วยเฟอร์และพระมาลา เป็นที่ชื่นชมยินดีของคณะผู้ตามเสด็จและข้าในพระองค์ถ้วนหน้า
ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปกว่า 10 ปี พระโรคพระวักกะพิการก็กลับมาอีกครั้ง
ใน พ.ศ. 2479 สมเด็จฯ เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ทรงพระประชวรพระโรคเดิม ขณะนั้นสมเด็จฯ พระบรมราชชนกสวรรคตแล้ว สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาชัยนาทนเรนทร ซึ่งสมเด็จฯ พระพันวัสสาอัยยิกาเจ้า ทรงเลี้ยงดูประดุจพระราชโอรส จึงทรงรับหน้าที่เชิญเสด็จพระองค์ไปรักษายังประเทศอังกฤษอีกครั้ง
เมื่อจบการรักษาที่โรงพยาบาล ทูลกระหม่อมฟ้าหญิงได้เสด็จไปประทับกับพระราชนัดดาทั้ง 3 พระองค์ที่สวิตเซอร์แลนด์ ทั้งยังทรงเข้าเฝ้า พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 7) ที่ทรงสละราชสมบัติและประทับอยู่ ณ ประเทศอังกฤษ และได้เสด็จเยี่ยมพระญาติวงศ์ที่เสด็จลี้ภัยในยุโรป ซึ่งสร้างความสำราญพระทัยให้พระองค์เป็นที่ยิ่ง ก่อนพระองค์จะเสด็จกลับประเทศไทย
อย่างไรก็ตาม การรักษาพระองค์ในครั้งที่ 2 นี้ ไม่ได้เป็นการรักษาแบบหายขาด
หนังสือ “สุทธิสิริโสภา” หนังสืออนุสรณ์ที่โรงเรียนราชินีจัดทำขึ้นในคราวที่ พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสิริโสภา ผู้จัดการโรงเรียนราชินี สิ้นพระชนม์เมื่อ พ.ศ. 2541 เล่าถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นว่า (ย่อหน้าใหม่และเน้นคำโดย กอง บก. ศิลปวัฒนธรรม)
“หลังจากที่เสด็จกลับจากยุโรปครั้งที่สองนี้ สมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร ทรงมีพระอาการไม่ดีขึ้น
ก่อนเสด็จกลับแพทย์ที่ถวายการรักษาได้กราบทูลกับกรมขุนชัยนาทนเรนทรว่า สมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร จะมีพระชนม์ได้อีกไม่เกินห้าเดือน และสมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร ก็ทรงมีรับสั่งว่า ‘หมอเขาให้มาตายที่เมืองไทย’
พระองค์เสวยแต่อาหารรสจืดและเสวยได้เพียงเล็กน้อย โปรดสรงน้ำด้วยน้ำอุ่นและหลังจากสรงและจะทรงใช้โอเดอโคโลญเป็นประจำ เมื่ออากาศเย็นเล็กน้อยจะรู้สึกพระองค์ว่าหนาว และจะทรงสวมเสื้อหนาวทันที…”
พระอาการประชวรของพระองค์เริ่มหนักขึ้นตั้งวันที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2481 โดยมีพระอาการบวมตามพระองค์ กระทั่งวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ปีเดียวกัน เวลา 23.15 นาฬิกา สมเด็จพระราชปิตุจฉา เจ้าฟ้าวไลยอลงกรณ์ กรมหลวงเพชรบุรีราชสิรินธร ก็สิ้นพระชนม์ด้วยพระอาการสงบ ณ วังคันธวาส ถนนวิทยุ
อ่านบทความต้นฉบับได้ที่ : https://www.silpa-mag.com/history/article_152553
Her Royal Highness Princess Valaya Alongkorn, the Princess Aunt, Princess of Phetchaburi
This AI-restored image depicts Her Royal Highness Princess Valaya Alongkorn, the Princess Aunt, Princess of Phetchaburi (Somdet Phra Ratchapitulcha Chao Fa Valaya Alongkorn Krom Luang Phetchaburi Rajasirindhorn). She was a daughter of King Chulalongkorn (Rama V) by Queen Sri Savarindira, the Queen Grandmother, born on 16 April 1884.
In all three portraits, Her Highness wears a bandeau, a popular accessory of the Edwardian era, with her hair styled in the upswept Gibson Girl fashion. It is said that she subscribed to several international fashion magazines, which inspired her Western-influenced style of dress. She is seen wearing garments in the late Edwardian style, characterised by low necklines and three-quarter sleeves.
Princess Valaya Alongkorn was the full younger sister of Crown Prince Maha Vajirunhis, Prince of Siam, and the full elder sister of Prince Mahidol Adulyadej, the Prince Father. Within the palace, she was affectionately called “Thun Kramom Fa Ying” or sometimes “Thun Kramom Fa Ying Maem” because she wore her hair long without a topknot and dressed in Western gowns from a very young age.
At the age of 37, her health began to deteriorate. Records state that in 1921 (some say 1922), she was diagnosed with kidney disease. Prince Mahidol, the Prince Father, returned from the United States and requested King Vajiravudh (Rama VI) to permit him to accompany his elder sister to Europe for treatment. The royal party included two other royal children of King Rama V, Princess Srinagarindra (the Princess Mother), Prince Anuwat Jaturon, Phraya Chaninthrabhakdi (Plian Hasdisewi), Prince Supaporn Chaiyan, and Khun Phua Sujritkul (later Than Phuying Phua Anurak Rajamontien).
In England, doctors removed one of her kidneys. Her health gradually improved, and she recovered to the delight of her entourage, dressing elegantly in furs and hats that charmed everyone around her. Yet, after more than ten years, her illness returned.
In 1936, she suffered another relapse of kidney disease. By this time Prince Mahidol had passed away, and Prince Chainat Narendorn, who had been raised by Queen Sri Savarindira as if he were her son, accompanied her to England for further treatment. After her hospital stay, she resided with her three nieces in Switzerland and visited King Prajadhipok (Rama VII), who had abdicated and was living in England, as well as other royal relatives in exile across Europe. These visits brought her great happiness before her return to Siam.
However, the second course of treatment could not bring lasting recovery. The memorial book “Sutthisirisopha”, published by Rajini School in remembrance of Princess Sirisopha in 1998, records (editor’s emphasis):
“After returning from Europe the second time, Princess Valaya Alongkorn, the Princess Aunt, Princess of Phetchaburi showed no signs of improvement. Before her departure from Europe, the doctors told Prince Chainat Narendorn that she would live no more than five months. The Princess herself remarked, ‘The doctors are sending me to die in Siam.’
She could only eat bland food in small amounts, preferred warm baths, and always applied eau de cologne afterwards. Whenever the weather turned slightly cold, she would immediately put on a coat.”
Her condition worsened from 12 February 1938, with severe swelling. On 15 February 1938, at 11:15 pm, Her Royal Highness Princess Valaya Alongkorn, Princess of Phetchaburi passed away peacefully at Kanta Bhava Residence on Witthayu Road.
อ่านบทความต้นฉบับได้ที่ : https://www.silpa-mag.com/history/article_152553
#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI #thailand #UNESCO
