Tea Gown ในสยาม: แฟชั่นสตรีไทยยุค 1930 กับการรับแบบตะวันตกผ่านกระโปรงยาวระดับครึ่งน่อง

25 May

ในช่วงทศวรรษที่ 1930 (พ.ศ. 2473–2482) ซึ่งตรงกับปลายรัชสมัยของ พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 7)สยามกำลังเปลี่ยนผ่านทั้งด้านการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม การเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญนี้ส่งผลให้รูปแบบการแต่งกายของสตรีโดยเฉพาะในเขตเมืองหลวง เช่น กรุงเทพฯ เปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน จาก ชุดไทยโบราณ ไปสู่ เครื่องแต่งกายแบบตะวันตกเต็มรูปแบบ

หนึ่งในสไตล์ที่ได้รับความนิยมคือ “Tea Gown” หรือ “ชุดน้ำชา” ซึ่งมีจุดเริ่มต้นจากยุโรปในศตวรรษที่ 19 โดยเป็นชุดที่สตรีสวมใส่ภายในบ้านในช่วงบ่าย แต่เมื่อเข้าสู่ยุคทศวรรษที่ 1930 สไตล์นี้ได้วิวัฒนาการให้เหมาะกับกิจกรรมทางสังคมกลางแจ้งมากขึ้น ชุดน้ำชาถูกดัดแปลงให้ มีความหรูหราแต่ยังสวมใส่สบาย ใช้ผ้าที่บางเบา เช่น ผ้าชีฟอง ผ้าไหม หรือผ้าเรยอง พิมพ์ลายดอกไม้ละเอียดอ่อน กลายเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นสตรีผู้ดี มีรสนิยม และเปิดรับวัฒนธรรมตะวันตก

จุดเด่นของชุด Tea Gown ในสยาม

ทรงกระโปรงยาวระดับครึ่งน่อง (midi length) ให้ความสง่างามอย่างสากล ขณะเดียวกันก็สอดคล้องกับค่านิยมไทยในเรื่องความสุภาพ
แขนสั้นระบาย (flutter sleeves) เสริมความอ่อนหวานแบบผู้หญิง
โบว์ผูกคอ (neck tie bow) กลายเป็นดีเทลที่นิยมในหมู่สตรีมีระดับ
หมวกปีกกว้างประดับดอกไม้ ช่วยป้องกันแดดและสร้างภาพลักษณ์อันหรูหรา
ถุงมือผ้าสีงาช้าง ตอกย้ำมารยาทและความประณีตตามแบบฉบับผู้ดีอังกฤษ

การปรับตัวของสตรีไทย

หลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองใน พ.ศ. 2475 รัฐบาลมีนโยบายสนับสนุนการแต่งกายแบบตะวันตกเพื่อสะท้อนความทันสมัย สตรีไทยเริ่ม ตัดผมสั้นแบบ “ทรงบ๊อบดัดลอนคลื่น” หรือเซ็ตลอนแบบดาราหนังฮอลลีวูด และเลือกสวมชุดน้ำชาในงานเลี้ยงน้ำชา หรือกิจกรรมพบปะสังสรรค์ในหมู่ชนชั้นสูง การสวมใส่ tea gown กลายเป็นเครื่องแสดงสถานะของการศึกษา ความมีรสนิยม และการเปิดรับวัฒนธรรมโลกตะวันตก

Tea Gown in Siam: 1930s Thai Women’s Fashion and the Embrace of Western Style through the Midi-Length Skirt

During the 1930s, which marked the final years of King Prajadhipok’s reign (Rama VII), Siam was undergoing a major transformation — politically, economically, and culturally. This era of transition had a profound effect on women’s fashion, especially in the capital city of Bangkok, where traditional Thai dress began to give way to full Western-style clothing.

One of the most popular styles of the time was the “Tea Gown”, a garment that originated in 19th-century Europe. Originally designed as elegant indoor attire worn by women during afternoon tea at home, the tea gown evolved by the 1930s to suit semi-formal outdoor social gatherings. In Siam, the tea gown was adapted to be both luxurious yet comfortable, often made from lightweight fabrics such as chiffon, silk, or rayon and printed with delicate floral motifs. It became a symbol of refined femininity, modern taste, and the embrace of Western cultural ideals.

Key Features of the Tea Gown in Siam

Midi-length skirts, ending at mid-calf, conveyed universal elegance while aligning with Thai notions of modesty.
Flutter sleeves added a touch of soft, feminine charm.
Neck tie bows became a stylish detail favoured by upper-class women.
Wide-brimmed hats adorned with flowers not only shielded wearers from the sun but also enhanced the gown’s sophisticated look.
Ivory-coloured fabric gloves echoed British etiquette and a sense of polished decorum.

Thai Women’s Adaptation to Modern Society

Following the 1932 revolution and the introduction of constitutional monarchy, the Thai government began encouraging Western-style dress as a symbol of progress. Thai women started adopting short hairstyles, including waved bob cuts or Hollywood-inspired soft curls, and wore tea gowns to afternoon teas and elite social events. The tea gown came to represent not only elegance but also education, worldliness, and social status, reflecting a readiness to engage with global modernity.

#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI #flux