กองเสือป่า (Wild Tiger Corps) ในสมัยรัชกาลที่ ๖
กองเสือป่า (Wild Tiger Corps) ในสมัยรัชกาลที่ ๖
ภาพที่สร้างสรรค์ด้วยเทคโนโลยี AI ชุดนี้ เป็นภาพของกองเสือป่า (Wild Tiger Corps) ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2454 ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6) โดยมีพระราชประสงค์ให้ข้าราชการและประชาชนทั่วไปได้ฝึกวิชาทหารเพื่อเป็นกำลังสำรองในยามสงคราม อีกทั้งยังเป็นหนทางให้ผู้คนใกล้ชิดพระองค์และมีโอกาสรับใช้โดยตรง พระองค์ทรงเป็น “เสือป่า หมายเลข 1” และดำรงตำแหน่งนายกองใหญ่ (Captain-General) ด้วยพระองค์เอง แสดงถึงพระราชศรัทธาและความเอาพระทัยใส่ในกิจการนี้อย่างแท้จริง
โดยก่อนที่จะทรงจัดตั้งกองเสือป่าอย่างเป็นทางการ พระองค์ได้ทรงทดลองฝึกหัดทหารมหาดเล็กจำนวนหนึ่งที่วังสราญรมย์ตามแบบอย่างที่มีพระราชประสงค์ การฝึกลักษณะนี้ได้รับอิทธิพลจากการก่อตั้งลูกเสือในสหราชอาณาจักร ซึ่งเน้นการรบแบบกองโจรและการซ้อมรบในเวลากลางคืน กลวิธีดังกล่าวถือเป็นรูปแบบการรบสมัยใหม่ที่พระองค์ทรงสนพระทัยอย่างยิ่ง และต่อมาได้กลายเป็นแนวทางการฝึกในกองเสือป่า
แม้จะมีเป้าหมายด้านการทหาร แต่กองเสือป่ากลับมีลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากกองทัพบกและทัพเรือ กล่าวคือเป็นกองกำลังที่มุ่งเน้นการฝึกซ้อมเชิงพิธีการมากกว่าการรบจริง อาวุธและยุทโธปกรณ์ส่วนใหญ่ยังคงยืมมาจากกองทัพบก ทำให้กองเสือป่าถูกมองว่าเป็นองค์กรคู่ขนานที่มีบทบาททางสังคมและการเมืองมากกว่าการป้องกันประเทศ อย่างไรก็ตาม กองเสือป่าเติบโตอย่างรวดเร็วและขยายสาขาไปทั่วประเทศ โดยมีชื่อเรียกแตกต่างกันตามลักษณะ เช่น “กองเสือป่าหลวง” หรือ “กองเสือป่ารักษาพระองค์” สำหรับกำลังรักษาพระองค์ และ “กองเสือป่ารักษาดินแดน” สำหรับข้าราชการและพลเรือนในมณฑลต่าง ๆ ซึ่งภายหลังนับเป็นต้นแบบของตำรวจตระเวนชายแดน
หลังจากการจัดตั้ง กองเสือป่ายังมีพระราชดำริให้สร้างสถานที่รวมตัวเพื่อประโยชน์ด้านต่าง ๆ จึงโปรดเกล้าฯ ให้ตั้ง “สโมสรเสือป่า” ขึ้นในแต่ละกอง เพื่อใช้เป็นที่ประชุม ปรึกษากิจการเสือป่า รวมถึงเป็นสถานที่สังสรรค์และเล่นกีฬาหลากหลายชนิด สโมสรแห่งแรกจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2454 ณ สนามเสือป่าในกรุงเทพฯ
กองเสือป่าได้รับการขยายกำลังพลเป็นกองร้อย กองพัน และกองพล มีทั้งเสือป่าราบ เสือป่าม้า และกองช่างพิเศษ ต่อมาใน พ.ศ. 2458 ยังมีการจัดตั้ง “กองเสือน้ำ” หรือกรมราชนาวีเสือป่าเพื่อป้องกันทางน้ำและชายฝั่ง พระบรมวงศานุวงศ์หลายพระองค์ทรงดำรงตำแหน่งผู้บังคับการพิเศษ ทำให้กองเสือป่ามีเครือข่ายกว้างขวางทั่วราชอาณาจักร อีกทั้งยังมีการกำหนดยศและตำแหน่งคล้ายกองทัพ โดยมีการพระราชทานยศ “นายพลเสือป่า” ให้แก่บุคคลสำคัญ และใน พ.ศ. 2460 รัชกาลที่ 6 ได้รับการถวายคทาจอมพลเสือป่าหลังการซ้อมรบใหญ่ที่ทุ่งโพธาราม ถือเป็นเกียรติสูงสุดของกองนี้
อย่างไรก็ตาม การก่อตั้งกองเสือป่ากลายเป็นชนวนความไม่พอใจของทหาร เนื่องจากกองทัพบกและทัพเรือเห็นว่าถูกละเลย ขณะที่สมาชิกเสือป่าและมหาดเล็กได้รับสิทธิพิเศษมากมาย ความตึงเครียดดังกล่าวเป็นปัจจัยสำคัญที่นำไปสู่กบฏ ร.ศ. 130 ในปี พ.ศ. 2455 แม้ความพยายามเปลี่ยนแปลงการปกครองครั้งนั้นจะล้มเหลว แต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงความซับซ้อนในความสัมพันธ์ระหว่างพระมหากษัตริย์ กองทัพ และระบบราชการ
นอกจากกองเสือป่าสำหรับผู้ใหญ่แล้ว รัชกาลที่ 6 ยังทรงริเริ่ม “ลูกเสือ” หรือ Tiger Cubs ขึ้นเพื่อฝึกเยาวชนให้มีคุณธรรม ความรักชาติ และความรับผิดชอบ ซึ่งพัฒนามาเป็นคณะลูกเสือแห่งชาติและยังคงอยู่จนปัจจุบัน หลังการสวรรคตของพระองค์ใน พ.ศ. 2468 กิจการเสือป่าซบเซา แม้รัชกาลที่ 7 จะยังพระราชทานเหรียญและแต่งตั้งผู้บังคับบัญชาต่อ แต่ท้ายที่สุดกองเสือป่าก็สิ้นสภาพลงโดยไม่เคยมีประกาศยุบอย่างเป็นทางการ จนกระทั่ง พ.ศ. 2482 ได้มีพระราชบัญญัติให้โอนทรัพย์สินทั้งหมดไปสู่คณะลูกเสือแห่งชาติ
แม้กองเสือป่าจะดำรงอยู่เพียงระยะเวลาไม่นาน แต่ก็เป็นมากกว่ากองกำลังกึ่งทหาร หากถือเป็นสัญลักษณ์ทางการเมืองและวัฒนธรรมในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่สะท้อนถึงความพยายามผสมผสานการปกครอง การทหาร และการสร้างอัตลักษณ์ใหม่ของชาติไทย อีกทั้งยังวางรากฐานให้กับกิจการยุวชนทหาร นักศึกษาวิชาทหาร และกองอาสารักษาดินแดน ซึ่งเป็นเสาหลักของการป้องกันประเทศในศตวรรษต่อมา
The Wild Tiger Corps (Kong Suea Pa – กองเสือป่า) during Rama VI Reign
The Wild Tiger Corps (Kong Suea Pa – กองเสือป่า) was established on 1 May 1911 during the reign of King Vajiravudh (Rama VI – พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว). Its purpose was to provide government officials and civilians with military training so they could serve as a reserve force in times of war, while also creating a channel for individuals to draw closer to the monarch and serve him directly. The King himself registered as “Tiger No. 1” and assumed the role of Captain-General (นายกองใหญ่), reflecting his personal devotion and commitment to the corps.
Before formally founding the Wild Tiger Corps, the King conducted experimental training with a small group of royal pages (maha lek – มหาดเล็ก) at Saranrom Palace (วังสราญรมย์), following the model he envisioned. This training was influenced by the Boy Scouts in the United Kingdom (luk suea – ลูกเสือ), and emphasised guerrilla warfare (songkhram kongchon – สงครามกองโจร) and night manoeuvres (kan sop rop klang khuen – การซ้อมรบกลางคืน), modern tactics at the time that particularly interested the monarch and later became guiding principles for the Wild Tiger Corps.
Although created with military aims, the Wild Tiger Corps developed characteristics distinct from the army (kong thap bok – กองทัพบก) and navy (kong thap ruea – กองทัพเรือ). It was primarily a force that emphasised ceremonial drills rather than actual combat, with most of its arms and equipment borrowed from the army. As such, it was perceived as a parallel organisation that carried more social and political weight than defensive responsibility. Nevertheless, the corps expanded rapidly throughout the kingdom. It took on different names according to its functions: the Royal Wild Tiger Corps (Kong Suea Pa Luang – กองเสือป่าหลวง / Kong Suea Pa Raksa Phra Ong – กองเสือป่ารักษาพระองค์) for the King’s Guard, and the Territorial Wild Tiger Corps (Kong Suea Pa Raksa Din Daen – กองเสือป่ารักษาดินแดน) for officials and civilians in the provinces. The latter later became the model for the Border Patrol Police (tamruat tawan chai dan – ตำรวจตระเวนชายแดน).
To support its activities, King Vajiravudh also decreed the establishment of Suea Pa Clubs (samoson suea pa – สโมสรเสือป่า) in each unit, serving as venues for meetings, consultations, social gatherings, and sports. The first such club was founded on 22 July 1911 at Sanam Suea Pa (สนามเสือป่า) in Bangkok.
The corps was soon organised into companies (kong roi – กองร้อย), battalions (kong phan – กองพัน), and brigades (kong phon – กองพล), with infantry (suea pa rab – เสือป่าราบ), cavalry (suea pa ma – เสือป่าม้า), and specialised engineer units (kong chang phiset – กองช่างพิเศษ). In 1915, a naval branch known as the Water Tigers (Kong Suea Nam – กองเสือน้ำ) or the Royal Wild Tiger Navy (Krom Ratchanawi Suea Pa – กรมราชนาวีเสือป่า) was created to safeguard waterways and coastlines. Many senior princes (phra borom wongsa nuwong – พระบรมวงศานุวงศ์) were appointed as honorary commanders, creating a nationwide network. The corps also adopted a military-style hierarchy of ranks (chan yot – ชั้นยศ), with the title of General of the Wild Tigers (Nai Phon Suea Pa – นายพลเสือป่า) granted to distinguished individuals. In 1917, following a major exercise at Thung Photaram (ทุ่งโพธาราม), King Vajiravudh himself was elevated to the honorary rank of Field Marshal of the Wild Tigers (Chomphon Suea Pa – จอมพลเสือป่า), the highest dignity within the organisation.
However, the creation of the corps bred resentment among the regular military, particularly in the army and navy, who felt neglected while members of the Wild Tiger Corps and the royal household (maha lek – มหาดเล็ก) received privileges. This discontent became a major factor leading to the 1912 Palace Revolt (Kabot R.S. 130 – กบฏ ร.ศ. 130), a failed attempt at regime change. The event reflected the complex tensions between the monarchy (sathaban phra maha kasat – สถาบันพระมหากษัตริย์), the armed forces (kong thap – กองทัพ), and the bureaucracy (rabop ratchakan – ระบบราชการ) in early twentieth-century Siam.
Alongside the adult corps, King Vajiravudh also founded the Tiger Cubs (luk suea – ลูกเสือ) to instil discipline, patriotism, and responsibility among young people. This later evolved into the National Scout Organisation of Thailand (khanak luk suea haeng chat – คณะลูกเสือแห่งชาติ), which endures to this day. After the King’s death in 1925, the Wild Tiger Corps declined, though King Prajadhipok (Rama VII – พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว) continued to bestow medals and appoint commanders. Ultimately, the corps faded away without an official dissolution. In 1939, a royal act transferred all its assets to the National Scout Organisation.
Although short-lived, the Wild Tiger Corps was more than a paramilitary organisation. It stood as a political and cultural symbol of King Vajiravudh’s reign, reflecting his effort to merge governance (kan pokkhrong – การปกครอง), military traditions (kan thahan – การทหาร), and the forging of a modern Thai national identity (uatthakam chat – อัตลักษณ์ชาติ). Its legacy endured in later institutions such as the military cadet corps (yuwa chon thahan – ยุวชนทหาร), the Territorial Defence Student programme (nak sueksa wichakan thahan – นักศึกษาวิชาทหาร), and the Volunteer Defence Corps (kong asa raksa din daen – กองอาสารักษาดินแดน), which remain vital pillars of Thailand’s defence system today.
#aifashionlab #AI #aiartist #aiart #aifashion #aifashiondesign #aifashionstyling #aifashiondesigner #fashion #fashionhistory #historyoffashion #fashionstyling #fashionphotography #digitalfashion #digitalfashiondesign #digitalcostumedesign #digitaldesign #digitalaiart #ThaiFashionHistory #ThaiFashionAI #thailand #UNESCO
